Wat wil je later worden? - Educatie in China en Taiwan

Wat zijn de grootste verschillen tussen het westen en het oosten op dit gebied?

Gisteren hadden wij via Aiesec een meeting met alle andere leraren die hetzelfde project doen als ik, maar dan op andere scholen.

Al heb ik bij mijn aanmelding extra nadruk gelegd op het feit dat ik in een stad (of in de buurt van de stad) les wilde geven, ben ik blijkend het verst van de stad weg geplaatst.
Nu ik hier ben en gewend raak aan het leventje vind ik het prima. Vooral omdat ik nu een band met de kinderen hier heb en de andere leraren heel vriendelijk zijn en best over veel onderwerpen open kunnen praten en discussieren.

Maar daar ligt ook het heikel punt; zodra het over educatie gaat ontstaat er onenigheid of schaamte, verdriet en soms zelfs boosheid.
Misschien omdat ik soms lichtelijk prikkende vragen stel, maar waarschijnlijk omdat het zo een zwaar onderwerp is in de Chinese cultuur.

Tijdens de Aiesec bijeenkomst was een van de opdrachten om een discussie te houden met een 'problem-tree' als uitkomst.
De problemen is de Chinese cultuur in de eerste boom en die van het westen in de tweede boom.
Wij hebben geprobeerd alle informatie en ideeen die in ons opkwamen in een of twee woorden op papier te zetten, maar met een lang achterliggend verhaal; De Taiwanese Aiesec'ers daarintegen, kwamen met meer woorden op papier dan woorden die het ondersteunden.

Hieruit bleek onze boom opnieuw te kloppen.

Westen:

1. Oorzaak: Te weinig structuur
2. Probleem: Te veel keus/ Vewarring
3. Effect: Verwarring/ Te veel keus

Zoals je misschien wel opvalt staan hier bij 'probleem' en 'effect' dezelfde woorden.
Dit omdat het in ons mini-onderzoek bleek dat dit een cirkel is. Van de vele keuzes die je hebt als Westerse student ontstaat verwarring en vanuit verwarring komen andere keuzes, opnieuw verwarring over wie je nu eigenlijk bent en wat je wilt en zo misschien opnieuw een andere keuze.
Te weinig structuur en overhand vind je in de dagelijkse lessen, de vele groepsdiscussies en een maatschappij waarin 'de individu' centraal staat. Dit is allemaal goed om uieindelijk zelfverzekerd in het leven te kunnen staan, maar zorgt uieindelijk ook bij veel jongeren en ouderen voor twijfels.
De vraag: 'Wat wil ik later worden?' wordt niet vaak beantwoord of het antwoord wordt vaak veranderd.


China/Taiwan:

1. Oorzaak: Te veel authoriteit
2. Probleem: Gestructureerd gedrag
3. Effect: Te weinig creativiteit

Deze woorden kunnen misschien zwaar vallen, maar na heel veel geprat hebben wetoch besloten dat dit de grote overkoepelende woorden zouden worden.
Te veel authoriteit, zowel thuis als op school of de lessen na school (ook bepalend). Iemand die 'boven' jou staat vertelt wat je moet doen en wat je niet kan doen, wat fout is en wat goed.
Hierdoor ontstaat onzekerheid op het moment dat je voor een groep moet spreken of bijvoorbeeld de beurt krijgt een vraag te beantwoorden. Dit komt doordat een fout antwoord een no-go is.
De leraar zal je vertellen dat jouw antwoord fout is en (vaak boos) het goede antwoord aan je vertellen. Waarom jouw antwoord fout was en dat andere antwoord goed kom je niet snel te weten. daarvoor zal je de informatie thuis extra goed moeten stampen.
Door de angst voor het maken van fouten ontstaat er weinig creativiteit en 'binnen de box'-denken.

Ook de vraag 'Zijn jullie echt gelukkig?' werd unaniem met 'nee' beantwoord door de Tung Hai Universty studenten. Best heftig.
De vraag: 'Wat wil ik later worden?' wordt vaak ingevuld met de hoop van de ouders en omgeving.

Omdat je over dit onderwerp natuurlijk eeuwing door kan blijven discussieren en er niet een concreet beste manier van onderwijs bestaat, blijft het interessant.
​Voor nu was dit onze kleine conclusie, maar wie weet wat we er nog verder over te weten kunnen komen.

Ik ben benieuwd, jullie ook?